Długi czas bez Ciebie

To był długi dzień, bez Ciebie mój przyjacielu.
Opowiem ci o nim, gdy znowu się spotkamy.
Zaszliśmy bardzo daleko.
Opowiem ci o tym, gdy znowu cię zobaczę.
Gdy znowu cię zobaczę.

       Widzisz? Widzisz, prawda? Stałem się silniejszy. O wiele silniejszy. Teraz już nie pozwolę, by ktokolwiek mi bliski odszedł. Ochronię ich wszystkich. Obiecuję.

Ty też w to wierzysz, prawda? Zawsze we mnie wierzyłeś. Nieważne, jak bardzo nasze wizje się różniły, to Ty i tak ostatecznie przystawałeś na moją propozycję. Nieraz się złościłeś, nieraz obrażałeś się lub mówiłeś o kilka słów za dużo, ale jakiś czas później przychodziłeś z przeprosinami, skruszony i smutny.

Dlatego proszę, wierz we mnie. Z tobą po mojej stronie będę mógł, potrafił więcej.

       Ciężko mi było zebrać się w sobie, ale myśl o byciu mocniejszym pozwoliła ruszyć z miejsca. Musiałem pozbierać kawałki mojej duszy, rozsypane jak popiół na wietrze. To niemożliwe. Dlatego teraz taki jestem. Wybrakowany, posklejany koniecznością. Chyba nie tak powinienem się odrodzić. Prawda?

       Nie zatrzymaliśmy się. Płyniemy dalej, z ogromną wiarą, że jeszcze trochę i uda nam się zrealizować cel. Cieszysz się, prawda? Nie pozwoliłem im się poddać. Oni nie pozwolili poddać się mnie.

       Tęskny wiatr nam przygrywa, kiedy na statku trwa impreza, nareszcie wolna od łez i smutku. Wszystko wróciło do normy.

Nie, jednak nie wszystko. Wiem, pewne rzeczy pozostaną bez zmian. A może teraz nie ma normy? Może my utworzyliśmy ją na nowo? Jak myślisz?

       Nowy Świat rozpościera szeroko swe ramiona. Musimy znów rzucić się w otchłań przygody. Czas pozwolić sobie na wybaczenie. Prawda...?

       Jak dobrze Cię znam, to na pewno kazałbyś mi przestać się obwiniać. I na dodatek uwiązał kulę z Morskiego Kamienia u nogi w ramach kary. Tylko, że... ja nie chcę przestać. Nie chcę uwolnić się od tej słodkiej agonii.

       Tak wielka różnica między nami. Twój ogień – gorący, mój – zimny. Twój – niszczy, mój – leczy. Ale nigdy nie robiłeś sobie krwawej rozrywki z własnych umiejętności. Mimo całej Twojej porywczości i głupoty, umiałeś używać tego rozważnie. Jak zawsze, nieobliczalny, niewymierny, zaskakujący...

      Proszę, wierz we mnie. Niosę teraz na swych barkach potęgę i szacunek, na jaki zasłużył sobie człowiek, którego znak wytatuowany mam na piersi.

      Wierz we mnie, Ace.

      Już niemal świta, kiedy Marco z trudem podnosi się z kolan. Nagli go myśl, że musi wrócić do reszty załogi. Pociera zmęczone, zapuchnięte od łez oczy i uśmiecha się słabo.

- Opowiem Ci o tym, kiedy znów się spotkamy.

     Dotyka z czułością lekko zwiędniętych, białych róż. Tuż obok leży większy bukiet kwiatów, dla innej osoby, za którą także wszyscy tęsknili.

Pierwszy raz od dawna pozwolił sobie na łzy.

Otrzepuje spodnie z grudek ziemi i omiata wzrokiem całą okolicę ostatni raz. Świat się zmieniał, ale to miejsce pozostawało takie same. Jego najboleśniejsza odskocznia.

     Zamyka oczy. Na skórze czuje pierwsze letnie promienie słońca. Wiatr bawi się jego włosami, mierzwi je według własnej, nieodgadnionej koncepcji.

Marco. Marco.

Niemal słyszy jego ciepły głos, gdzieś pomiędzy pohukiwaniem mocniejszych podmuchów. Czyni znak krzyża i odchodzi, nie odwracając się za siebie.

Wierz we mnie Ace.

Czekaj na mnie, Ace.